Zo maar een dag

"Juf, mag ik mijn cd meenemen van K3? Ik heb een nieuwe gekregen!" Een stralend koppie kijkt naar me op. Hoe zou ik dit kunnen weigeren als ik al een reden had om dat te doen?
De volgende ochtend voel ik niet zoals gebruikelijk het warme handje van dit meisje uit groep 3 in mijn hand belanden, maar een koud cd-doosje. "Mogen we dan ook een dansje doen hierop?" Natuurlijk!! Het meisje loopt direct naar twee andere meisjes toe in plaats van naar haar tafel om haar plantje en kleedje weg te zetten. Ze komen alle drie vragend naar me toe. "Nee, we gaan eerst naar gym, weet je nog?"
O ja…

Na de gymles is het tijd voor wat eten en voorlezen. Maar dan… nee, nog niet, want er zitten kinderen die hun werk af moeten maken en daarbij niet een dansmuziekje kunnen aanhoren. Op de gang is ook geen optie: die galmt enorm.
Zo weet ik het te rekken tot na de lunchpauze. Maar dan mogen ze. Ik zet mijn installatie op een tafel in een hoek van de klas. De drie meisjes leer ik hoe ze de cd-speler moeten bedienen. Als ze het niet meer weten, is er een jongen uit groep 6 die bijspringt. Maar deze zelfde jongen moet verder met vermenigvuldigsommen. Hij kiest wijselijk een hoekje voor zijn kleedje met het vermenigvuldigbord ver weg van de danseresjes.

Er ontspint zich een discussie tussen twee jongens uit groep 5. Ik vang flarden op: "… zeker stomme K3… nooit eens een keer piratenmuziek of zo… ja, hoor, ik zei het je toch: K3…"
Ik loop naar de jongens toe en zeg hen dat zij deze muziek niet leuk hoeven te vinden, maar dat ze wel moeten begrijpen dat andere kinderen deze muziek wel leuk kunnen vinden. En dat ze daar niet zo lelijk over moeten praten. Dat zij ook best muziek mee mogen nemen, als zij van piratenmuziek houden, kunnen zij die muziek meenemen. Deze meisjes zo slim geweest om dat te organiseren. De jongens zijn stil en denken zichtbaar na.

Er zijn ook twee andere jongetjes uit groep 3, waarvan er één helemaal mee staat te dansen op zijn manier, in een ander hoekje van de klas. De ander kijkt het eerst even aan en gaat dan meeduwen, wild doen.
Ik moet ingrijpen en stel voor dat zij mogen meedansen, maar niet bij de meisjes in de buurt. Dat zij ook best eens mogen dansen op muziek die zij dan meenemen.
Ze twijfelen en stoppen ermee. Ze hebben kort overleg en dan zie ik ze hun liedjesmap pakken uit hun la. Ze willen liedjes gaan zingen. Ik zeg dat ze dan beter de gang op kunnen gaan om niet twee muziekjes door elkaar te hoeven horen.
Op de gang zijn inmiddels de twee discussiërende jongens aan het bouwen met constructiemateriaal. De twee zangertjes gaan op een zitkussen zitten midden in de gang en ik hoor ze zingen: " Nottebelle Margarinetta, moetjes wat ore.." (van Toon Hermans) en hun vingertjes wijzen zo goed en kwaad als het gaat de letters mee, die ze nog net niet kunnen lezen!
Ik ga de jongen met het vermenigvuldigbord helpen en prijs hem dat hij zo goed doorwerkt met die muziek en beweging om hem heen! Hij straalt.

Opeens staat het 'wilde zangertje' bij me: "Juf, hij zegt dat het is.." en hij zingt met zijn vinger bij het woordje 'wood' de eerste regel van het liedje: "In a dark, dark house.." waarop ik zing: "In a dark, dark wood" en het jochie vliegt weg.
Dit ventje wilde maar niet letters leren; hij onthield ze niet en deed alles rond taal met tegenzin. Maar hij is tweetalig opgevoed: zijn moeder is Engelse en zijn vader Nederlander. De Engelse liedjes hebben dus wel zijn belangstelling! En wat blijkt ? Hij kan het andere jongetje, dat wel al kan lezen, mooi vertellen over de woordjes die in het engels geschreven staan, want die herkent ze niet! En de danseresjes? Ze hebben hun dans laten zien aan de jongens, o.a. aan hen die niet van K3 hielden. Maar ook aan een paar kleuters die nieuwsgierig waren naar de muziek…. waaronder een kleuterjongen die nog nooit gedurfd had om ergens anders op af te gaan, dan naar zijn eigen veilige klas met zijn eigen vertrouwde juf. Hij bleef na het optreden even rondkijken, waarop het 'wilde jongetje' zei: "Kom maar, wil je ook tekenen?" En ja, dat wilde dit mannetje wel………